Οδεύουμε προς παράδοση.
Σε λίγες ώρες ή μέρες θα διαβιβαστεί η σχετική
εντολή προς τους αερολιμενάρχες των προς παράδοση αεροδρομίων για την
προετοιμασία της παραλαβής παράδοσης.
Χτυπημένοι από το εντέχνως «αναγκαίο καλό» όχι
για τίποτε άλλο, αλλά για την διόρθωση της οικονομίας μας ρε γαμώτο και
ζαλισμένοι από τα «καλά λόγια» για την πολύχρονη προσφορά μας και τις
ποικιλόμορφες διαβεβαιώσεις για την παραμονή μας, με μια ακαριαία επιθανάτια
φώτιση, παραδινόμαστε σε άλλα χέρια εκλιπαρώντας και ευχόμενοι όλοι να έχουμε ένα
ανώδυνο τέλος.
Ο κόσμος μας όμως είναι πλέον σαφές διαταράσσετε
και γίνεται ευάλωτος σε κάθε κρίση, όχι προφανώς εξαιτίας αυτών που σκέφτηκαν
και τελικά κάνουν το «κακό», αλλά εξαιτίας όλων μας που τους κοιτάζουμε επίμονα,
ενίοτε δαιμονισμένα, χωρίς όμως να κάνουμε κάτι άλλο πιο ουσιαστικό.
Θα μου πείτε και αν κάναμε κάτι, τι μπορούσαμε
να πετύχουμε; Δεν θα διαφωνούσα μαζί σας. Επί της ουσίας και σε ότι αφορά το
αποτέλεσμα δεν θα είχαμε έτσι ή αλλιώς αυτό που θα θέλαμε συνολικά και ιδίως
συλλογικά.
Πολλά θα μπορούσαν όμως να γίνουν αρκεί να το είχαμε
πιστέψει. Να πιστέψουμε ότι μας αξίζει καλύτερη αντιμετώπιση, ότι είμαστε
ικανοί να διατηρήσουμε αυτά που με κόπο, πόνο και ιδρώτα υπηρετήσαμε, αρκεί να
επικεντρώναμε τη συνείδηση μας σε ότι επιθυμούσαμε σε κάθε τι εφικτό, λογικό
και ρεαλιστικό και όχι σε αυτά που μας γέμιζαν φόβους.
Γιατί όταν φοβόμαστε επικεντρώνουμε τη
συνείδηση μας στην έλλειψη, την μιζέρια και αυτό βιώνουμε τώρα.
Ο τρόπος που συνειδητοποιούμε, που βλέπουμε,
που μεταφράζουμε, που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα δημιουργείται βασικά
από τις σκέψεις μας, η οποία ενεργοποιείται από τα συναισθήματά μας και την
εστίαση της προσοχής και της συνείδησής μας.
Κάτι όμως θα έπρεπε να κάνουμε για την τιμή των
όπλων μας, για την επίτευξη του συλλογικού μας σκοπού, για το ξεσκούριασμα της
δύναμής μας, για την αναπαράσταση της επαναστατικότητάς μας, για την ανάδειξη
και την προστασία της προσφοράς μας, για την προστασία της αξιοπρέπειάς μας.
Η δράση μόνο με λεκτικές επαναστάσεις και με
δικαστικές διεκδικήσεις το τι μπορούν να καταφέρουν και μέχρι ένα βαθμό το
κατάφεραν είναι, ο κόσμος να περιμένει απαθής και άβουλος περιμένοντας το
μοιραίο.
Η παρακολούθηση και η αναπαραγωγή ειδήσεων μέσα
από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα θέματα που μας αφορούν και μας απασχολούν
μας τονώνει στιγμιαία το ηθικό μέχρι τη στιγμή που θα πατήσουμε το like και μετά
τι;
Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια
εποχή δύσκολη, χωρίς ελπίδα, χωρίς φως, ανήμποροι να υλοποιήσουμε τις επιθυμίες
μας και όλα αυτά που θα θέλουμε να κάνουμε, αλλά κάποιοι πολύ έντεχνα μας
έφραξαν το δρόμο.
Η αβεβαιότητα, το άγχος και ο φόβος μας
διέπουν. Το τι θα συναντήσουμε στο επόμενο βήμα, πάντα θα είναι κάτι το απρόβλεπτο
κάτι το επίφοβο. Πάντα οι συνέπειες θα είναι αυτές που θα μας κρατούν πίσω.
Είτε για τις σωστές, ( θα ήθελα πράγματι να μάθω ποιες είναι) είτε για τις
λάθος επιλογές μας.
Μας διακατέχει όλους ένας έντονος και διαρκής
φόβος για την επομένη μέρα και σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό που μας
σερβίρεται ποικιλοτρόπως και μη έχοντας άλλη λύση, τον αποδεχόμαστε. Τόσο ο
φόβος όσο και ο εφησυχασμός σε κοινή δράση και συμπόρευση μας αποτρέπουν να
αντιδράσουμε, φράζοντας έτσι τον δρόμο του αγώνα μας.
Ανήμποροι να προγραμματίσουμε τις επόμενες κινήσεις
μας, ( αν διαθέτουμε κάτι τέτοιο) περιμένουμε τις κρυφές και αινιγματικές
προθέσεις των «αντιπάλων» μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως λαμβάνοντας υπόψη
και τον περίγυρό μας ότι, η εργασιακή μας ζωή και ύπαρξη, μια φορά μας δίνεται.
Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ' αυτήν την αυτόνομη
μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ.
Σε μια τέτοια εποχή που βιώνουμε ξεχάσαμε το
ρόλο μας.
Ενδεχομένως κάποιες εξωγενείς δυνάμεις που
δείχνουν ότι θέλουν το καλό μας να μας οδήγησαν προς τα εκεί. Με μεθοδικότητα δεν
μας επιτρέπουν να σκεφτούμε διαφορετικά, να αγωνιστούμε συλλογικά, να έχουμε
όνειρα και να τα διεκδικούμε αγωνιζόμενοι με κάθε κόστος.
Άθελα μας γίναμε μαχητές μόνο του λόγου και αδρανείς
στην πράξη. Ενδεχομένως η «καλοπέραση» και η κούραση τόσων χρόνων να μας καθήλωσε στις αναπαυτικές
καρέκλες της αδράνειας.
Δεν είχαμε ρεαλιστικό σχεδιασμό για την
προληπτική αντιμετώπιση των δύσκολων πράγματι καταστάσεων που βιώνουμε.
Δεν υπολογίσαμε σωστά τον αντίπαλο, που δεν
ήταν άλλος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφού αυτός μας κράτησε σε καταστολή, ή πιο
σωστά μας έπεισε για την τακτική που
ακολουθήσαμε, αφού αυτός είδε τα συμβαίνοντα σήμερα με «άλλη ματιά», τα ζύγισε
αλλιώς τα μέτρησε και τα αξιολόγησε, έτσι όπως «βόλευε».
Μπορεί μέσα από αυτές τις δυσκολίες να χάσαμε
τον εαυτό μας, να αλλάξαμε την πορεία μας, να ξεχάσαμε τι θέλουμε και ακόμα
ποιοι είμαστε και εμείς οι ίδιοι.
Μια σημαντική λεπτομέρεια όμως δεν πρέπει να
ξεχάσουμε ποτέ. Να είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι. Άνθρωποι με λογική, με
φιλότιμο, με αξιοπρέπεια και αυτονομία και όχι μηχανές. Όχι πρόβατα, όχι ρυθμισμένα
ρομποτάκια υποταγμένα και προγραμματισμένα να εκτελούν αδιαμαρτύρητα την οποία
εντολή τους δοθεί.
Είμαστε άνθρωποι με καρδιά, με ψυχή, με δύναμη.
Μια καρδιά που έχει αισθήματα και νιώθει, μια ψυχή που λαχταράει να ζήσει
χιλιάδες πράγματα, με μια δύναμη που δεν αντιληφθήκαμε ακόμη το μέγεθός της και
την αφήνουμε ανενεργή. Και πρέπει να εκφράζουμε αυτά τα αισθήματα, να ενεργοποιήσουμε
τις δυνάμεις μας και να μην αφήνουμε στην μοίρα τους τα σημαντικά που μας
καθορίζουν την ιστορία μας, την συμβολή μας, την υπόστασή μας.
Θα υποστούμε πολύ σύντομα μια εξαιρετικά βίαιη
αλλαγή. Πολύ απότομα, μέσα σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα η εργασιακή
ασφάλεια βρέθηκε αντιμέτωπη με την αβεβαιότητα. Δεν προλάβαμε ή δεν θελήσαμε να
αντιδράσουμε οργανωμένα και μονιασμένα.
Ακόμη και σήμερα κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς
τους στις εξαιρέσεις του κανόνα. Κάποιοι άλλοι κουρασμένοι και εξουθενωμένοι
από την δύσκολη πράγματι αυτή κατάσταση δεν άντεξαν να διαχειριστούν όπως θα
έπρεπε την κατάσταση και με τον τρόπο τους παρακολουθούν τις εξελίξεις
παρεμβαίνοντας όποτε αυτοί κρίνουν σκόπιμο.
Είναι σίγουρο ότι με τις ετσιθελικές
συμπεριφορές μας, τις κινήσεις που επιλέχτηκαν και ήταν έξω από τον δρόμο της ενότητας,
με τις εμμονές μας, συμβάλλαμε στο να διαταράξουμε την συλλογικότητά μας, την αλληλεγγύη,
την συναδελφικότητά μας.
Έχοντας ως βασικό σύμμαχο την αδράνεια και τον
εφησυχασμό μας δεν προλάβαμε να συγκρατήσουμε τίποτα απ’την εργασιακή μας ζωή η
οποία περνά και χάνεται αστραπιαία από μπροστά μας.
Θα αρχίσουμε σιγά- σιγά να χάνουμε και την
μνήμη μας και χωρίς μνήμη θα είμαστε απόκληροι ξεσπιτωμένοι, ανίκανοι να
αφηγηθούμε ακόμα και τη ζωή μας.
Εμείς τελικά δημιουργούμε το μέλλον μας.
Η ευτυχία μας εξαρτάται από τις σχέσεις μας
και οι σχέσεις εξαρτώνται από την αγάπη και την εκτίμηση που έχουμε στον εαυτό
μας.
Μην ψάχνουμε αλλού την αιτία αυτής της ανίατης
ασθένειάς μας, μιας αποτυχημένης σχέσης πρώτα και κύρια με τον εαυτό μας. Όλα
βρίσκονται μέσα σας στα περιοριστικά σας πιστεύω, τα πιστεύω που μας προγραμμάτισαν
και μας γαλούχησαν, τα οποία δεν ανακαλύψαμε και έτσι δεν αλλάξαμε.
Οι σχέσεις μας ήταν σε πλήρη εξάρτηση από το
πώς εμείς βλέπαμε και μεταφράζαμε τα γεγονότα και όχι όπως αυτά ήταν στην
πραγματικότητα.
Τα πάντα ήταν σε αντιστοιχία με την εικόνα που
θέλαμε να έχουμε για τον εαυτό μας.
Η μόνη αλήθεια είναι ότι είμαστε πνεύματα
ψυχές γεμάτες φως με άπειρες δυνατότητες.
Οτιδήποτε άλλο είναι ψεύτικο είναι δημιούργημα
του εγώ μας, είναι περιοριστικό μας πιστεύω είναι περιοριστικό πρόγραμμα που
τις περισσότερες φορές είναι ασυνείδητο.
Η δύναμη και η αλήθεια βρίσκονται πάντα μέσα
μας, και συνειδητοποιούμε ότι μόνο όταν αποδεχθεί μια κατάσταση θα μπορέσουμε
να την στηρίξουμε ή να την αλλάξουμε. Η αυτοπεποίθηση και η αποδοχή του εαυτού
μας είναι πράγματα πολύ σημαντικά για να νιώθουμε ισορροπημένοι και να
πορευόμαστε με μια σχετική σιγουριά. Στις όποιες αντιξοότητες της ζωής μας, όσο
άνευ σημασίας κι αν φαίνονται, έχει ο καθένας μας στον τομέα του στιγμές
αυτοπεποίθησης, που συχνά υποτιμά, δεν αναγνωρίζει, δεν πιστεύει σ’ αυτές.
Όταν η αυτοπεποίθηση είναι καθηλωμένη στα
χαμηλότερα επίπεδά της δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η «τύχη» μας
εξαρτάται μόνο από μας και περιμένουμε εκλιπαρώντας από τους άλλους να μας
σώσουν.
Σε μια μάχη πράγματι άνιση και χωρίς να
προβάλλουμε ίχνος σθεναρής συλλογικής αντίστασης, καταλήξαμε και αποδεχτήκαμε
να παραδοθούμε.
Παραδινόμαστε λοιπόν .
Σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και περιμένοντας το
αύριο που θα μας φέρει το διαφορετικό.
Χωρίς να ξέρουμε αν αυτό θα μας επηρεάσει
θετικά ή όχι. Απλά θα είναι αυτό που θα μας επιφέρει μια αλλαγή. Άλλωστε, η
ιστορία μας έχει δείξει παραδειγματικά, πως πάντα οι λεπτομέρειες και τα
μικροπράγματα είναι αυτά που κάνουν την διαφορά και προκαλούν ριζικές και
ραγδαίες εξελίξεις.
Το αν θα αρκεστούμε σε μια τέτοια μπερδεμένη
κατάσταση, ανάμεσα στην αδράνεια και στην ευκαιρία για «ζωή» που μας
παρουσιάζεται, εξαρτάται από εμάς και μόνο.
Και τώρα τι κάνουμε;
Θα πέσουμε πάλι στον φαύλο κύκλο της
αδράνειας; Σ΄αυτή την «αβάσταχτη» παγίδα που μας κρατά σε απόσταση ασφάλειας
από τον «τόπο του εγκλήματος»;
Δύσκολη η απόφαση.
Ίσως να μην έχουμε την εμπειρία, την κρίση, το
θάρρος και το θράσος να διαλέξουμε αυτό που επιθυμούμε.
Ίσως να αρκεστούμε στα λίγα, σε αυτά που
κατακτώνται δίχως πολύ κόπο και μας δίνουν την εντύπωση πως θα συνεχίσουμε να ζούμε.
Κυρίαρχα ερωτήματα όμως ζητούν απαντήσεις από
όλους μας.
Θα εξακολουθήσουμε να υπηρετούμε τον φόβο ή θα
αγωνιστούμε για κάτι καλύτερο;
Θα επιλέξουμε ακόμη και τώρα να έρθουμε
πρόσωπο με πρόσωπο με όλες τις αντιξοότητες και τις συνθήκες που έχουν ως σκοπό
να μας ρίξουν, να μας στραγγαλίσουν, να μας στερήσουν το οξυγόνο της ζωής.
Με λίγα λόγια, πρέπει να παλέψουμε, αρκεί να το θέλουμε.
Αυτό μάλλον είναι η ζωή.
Ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης και διεκδίκησης
του καλύτερου, των ύψιστων αγαθών και αξιών, των ιδανικών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως πολλοί μιλούν για
αυτά αλλά λίγοι τα κατέχουν.
