Είναι γεγονός, και όχι αδικαιολόγητα, πως το παιχνίδι της
ζωής έχει περισσότερους υποψηφίους παρά νικητές. Στον αγώνα της ζωής ο καθένας
από εμάς αφιέρωσε μεγάλη προσπάθεια και προετοιμασία, σε σπουδές, σε πολυετή
εργασία, σε κοινωνική και συνδικαλιστική δράση. Κάποτε έρχεται η ώρα που πρέπει
να θερίσει ότι έσπειρε.
Όπως στην ζωή λοιπόν έτσι και σε ένα μέρος αυτής τον
συνδικαλισμό οι νίκες και οι ήττες είναι υπαρκτά φαινόμενα, τα οποία όμως είναι
καλό να τα αναγνωρίζουμε, να τα μελετούμε και με βάση αυτά να χαράζουμε τις επόμενες
κινήσεις μας.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αντιληφθούμε ότι για κάθε
αποτέλεσμα η ευθύνη βαρύνει όλους εμάς, διότι εμείς είμαστε αυτοί που
αποφασίσαμε να αγωνιστούμε με τον όποιο τρόπο για την επίτευξη του στόχων μας.
Το αποτέλεσμα των δράσεών μας είναι ανάλογο της συμπεριφοράς μας,
της δουλειάς την οποία κάναμε για να πείσουμε όλους αυτούς που μας διοικούν και
μας εξουσιάζουν και του συλλογικού και ενωτικού μας αγώνα, που για κάποιους
λόγους μέχρι σήμερα δεν κατορθώσαμε να τον φανερώσουμε και να τον κάνουμε
πράξη.
Σε κάθε συνδικαλιστικό αγώνα, είμαστε αντιμέτωποι με τα
προβλήματα που κυριαρχούν στην εργασιακή ζωή μας και τα οποία αποφασίζουμε συλλογικά να
αντιμετωπίσουμε. Οι εχθροί μας λοιπόν είναι τα προβλήματα και με αυτά
αποφασίζουμε να συγκρουστούμε. Ο αγώνας που καλούμαστε να κάνουμε είναι πρώτα
και κύρια με τους εαυτούς μας, αλλά και με τις λύσεις που έχουμε επεξεργαστεί
και αποφασίσει.
Οι συμπεριφορές μας όμως στην πορεία αυτή κινούνται ανεξέλεγκτα,
χωρίς τον ανάλογο αυτοέλεγχο. Αυτή είναι η κύρια αιτία που μας εκτρέπει από τον
στόχο και στην ουσία μας σαμποτάρουν, αφού δεν μας αποσπούν μόνο από την
επιτυχία αλλά μας προστατεύουν και από την καταστροφή.
Προσπαθούμε κάθε φορά με τον τρόπο μας και την εν γένει
πρακτική μας να εκτρέπουμε την συνείδησή
μας από αυτό που θέλουμε και παθητικά με την στάση μας αποδεχόμαστε και βάζουμε
μπροστά αυτά που φοβόμαστε.
Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρόκληση, το μυαλό μας έχει
έναν μηχανισμό που προσπαθεί να προστατέψει την αυτοεκτίμηση και το είναι μας.
Όταν λοιπόν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα που δεν
μπορούν να χαρακτηριστούν ως επιτυχή, τότε μπορούμε αυτό να το αιτιολογήσουμε
με δύο τρόπους:
1. Να συμπεράνουμε πως εξαπατηθήκαμε, αφού πιστέψαμε στις υποσχέσεις
που λάβαμε, ή ότι οι ικανότητες μας είναι ανεπαρκείς ή ο όλος σχεδιασμός ήταν λανθασμένος και
2. Να βρούμε ή να κατασκευάσουμε μια βολική δικαιολογία,
προκειμένου να σκεπάσουμε τους πραγματικούς λόγους της μη επιτυχίας.
Όμως, ο συγκεκριμένος μηχανισμός άμυνας έχει μια πιο σκοτεινή
πλευρά.
Αν ο φόβος της απόρριψης γίνει πολύ δυνατός, ξεκινάμε να
δημιουργούμε δικαιολογίες ακόμη και πριν αποτύχουμε.
Ωστόσο δεν υπάρχει διαμορφωμένο οριστικό αποτέλεσμα που
μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτυχία γι’ αυτόν που δεν έχει απολέσει το κουράγιο
του, τον χαρακτήρα του, τον αυτοσεβασμό του, την αυτοπεποίθησή του, την
αγωνιστική του διάθεση.
Γιατί το μεγαλύτερο
ποσοστό των αποτυχιών οφείλονται σε ανθρώπους που έχουν ως άλλοθι και βασική συνήθεια
πάντα να εφευρίσκουν δικαιολογίες.
Ένας άνθρωπος που δίνει αγώνα μπορεί να έχει και αποτυχίες, αλλά δεν είναι και δεν πρέπει να
θεωρηθεί αποτυχημένος μέχρι τη στιγμή που θα αρχίσει να κατηγορεί κάποιον
άλλον.
Οι δικαιολογίες όμως χρειάζονται για άλλον λόγο, διότι μας
επιτρέπουν να προσπεράσουμε τις όποιες αποτυχίες, όταν είναι απαραίτητο και
κυρίως να δούμε με μια πιο αισιόδοξη ματιά την όλη κατάσταση, οπότε να
προσπαθήσουμε ξανά.
Όπως κάθε επιτυχία δεν πρέπει να έχει φωτοστεφανωμένους, έτσι
και κάθε αποτυχία δεν πρέπει να κρύβει εχθρούς. Κι αυτό γιατί και η επικράτηση
ή η αντιμετώπιση των εχθρών θα πρέπει να είναι ενταγμένη μέσα στον γενικότερο σχεδιασμό
του αγώνα. Άρα η αποτυχία μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει εχθρό μόνο ως αίτιο που όμως
του επετράπη είτε με ανοχή είτε με αδιαφορία, να παρέμβει και να κυριαρχήσει
μηδενίζοντας ή ελαχιστοποιώντας τα επιχειρήματά μας και όχι ως βασικός
συντελεστής του αποτελέσματος.
Το μυστικό της κάθε επιτυχίας είναι να αγωνίζεσαι, να λες
πολύ λίγα να υπόσχεσαι ακόμη λιγότερα και στο τέλος να παραδίνεις πολλά περισσότερα.
Η επιτυχία δεν μετριέται απ’ αυτό που έχουμε κερδίσει, αλλά από
την αντίσταση που συναντήσαμε και από την δύναμη που διαθέσαμε στη μάχη απέναντι
στις αμέτρητες δυσκολίες που συναντήσαμε και καταφέραμε τελικά να
αντιμετωπίσουμε.
Με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, φαίνεται να μην έχουμε
αντιληφθεί ότι ο κόσμος αλλάζει, οι εργασιακές συνθήκες ανατρέπονται, δουλειές
βρίσκονται σε εργασιακή ανασφάλεια, αλλά οι δράσεις μας ως συνδικαλιστικό
κίνημα, έχουν μείνει ακόμα στην εποχή των παχιών αγελάδων, των
συντεχνιακών των κλαδικών διεκδικήσεων και γιατί όχι των κομματικών
σκοπιμοτήτων. Πιστεύουμε εύκολα κάθε εξαγγελία και περιμένουμε απαθείς και
πλήρως αδρανοποιημένοι την υλοποίηση κάθε υπόσχεσης.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κυρίαρχος και αδιαπραγμάτευτος
στόχος του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η υπεράσπιση και η διασφάλιση των
δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κάθε παρέκκλιση από αυτό τον στόχο οδηγεί
μοιραία στην απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Επειδή αυτό θέλω να
πιστεύω ότι δεν υπάρχει ούτε ως σκέψη πολλώ δε μάλλον ως πρακτική, τότε τίποτε
δεν χάθηκε. Το μόνο που χάθηκε πραγματικά είναι ο χρόνος και η δράση για την επίτευξη του στόχου.
Όσο το συνδικαλιστικό κίνημα θα παραμένει προσηλωμένο σε λαθεμένες
αντιλήψεις του παρελθόντος και δέσμιο στα χέρια παραγόντων, ή κομματικών
εντεταλμένων, τότε το αδιέξοδο θα συνεχίζεται. Τότε ο φόβος θα προσπαθεί να βγει
μπροστά και να ελέγξει την συνείδησή μας, την αυτοτέλειά μας, την διάθεσή μας για
αγώνα και δικαίωση.
Ένας συνδικαλισμός χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες,
αντιπροσωπευτικότητα, συμμετοχή και κυρίως χωρίς έμπρακτο αγώνα έχει αποδειχθεί
ότι οδηγεί με σιγουριά σε φαινόμενα παρακμής και σήψης.
Σε ένα θολό τοπίο, όπως
αυτό που έχει διαμορφωθεί σήμερα η αγανάκτηση και ο θυμός συμβαδίζουν με τον
φόβο. Είναι επικίνδυνο και συνάμα θλιβερό να υποστηρίζουμε ότι ο φόβος θα μας κυριαρχήσει
και θα «κάτσουμε στα αυγά μας», θα γίνουμε καλά παιδιά και θα συμμορφωθούμε προς
τις έμμεσες υποδείξεις αυτών που μας διοικούν και ασκούν εξουσία.
Στο χέρι μας είναι να αναδείξουμε το συγκριτικό μας πλεονέκτημα,
τη δύναμή μας και με αυτή να πορευτούμε μέχρι την οριστική εκπλήρωση των στόχων
και των επιδιώξεών μας.
Οι εχθροί μας συνεπώς είναι τα προβλήματά μας και οι κακοί
και ανεξέλεγκτοι εαυτοί μας, και αυτά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και μάλιστα
τώρα.
