Η ανοχή δεν πρέπει να καταλήξει σε συνενοχή.

Με σκεπτικισμό, έντονο προβληματισμό, αλλά και εκνευρισμό παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στην υπηρεσία μας. Όχι απαθείς, ούτε όμως και βιαστικοί για το επόμενο βήμα.

Κάποιοι, οι οποίοι δυστυχώς είναι πολλοί, εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να ασελγούν στο κουφάρι της ΥΠΑ και κάνουν ότι μπορούν να περιορίσουν και το έργο της αλλά κι την αποστολή της.  

Κάποιοι άλλοι αισθανόμενοι ότι ανήκουν στις εξαιρέσεις, ευκολόπιστοι στις υποσχέσεις, προσπαθούν να ασχολούνται με θέματα που φαίνονται πολύ ωφέλιμα, αλλά δεν εγγυώνται σταθερότητα, ανάπτυξη και βιωσιμότητα της Υπηρεσία μας.

Βασική επιλογή όλων είναι η  μη σύγκρουση, αφήνοντας σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με την λειτουργικότητα και την αποτελεσματικότητα της Υπηρεσίας μας, κάτω από το χαλί.

Ακολουθούν τον δρόμο της υπομονής, προσδοκώντας σε κάτι καλό για όλους, χωρίς ωστόσο αυτό να προδιαγράφεται και να διασφαλίζεται χρονικά.

Προχωρούν στον μονόδρομο της ελπίδας έτσι όπως αυτοί τον διαμόρφωσαν, προσπερνώντας τα υπαρκτά εμπόδια που βάζουν φρένο στην λειτουργία και την ανάπτυξη της Υπηρεσίας,  χωρίς να ακούν όλους τους ήχους που εκπέμπονται και πολλοί από αυτούς με εκκωφαντικό τρόπο, χωρίς να κοιτάζουν και να βλέπουν αυτά τα ευτράπελα και ιδίως τα παράνομα που συμβαίνουν γύρω τους.

Η υπομονή, ανοχή, είναι αρετή και συνάμα ευθύνη για όποιον την κατέχει.

Πολλοί λένε ότι η υπομονή είναι η τέχνη της ελπίδας, αρκεί αυτή να διαθέτει τους κανόνες της και πολύ περισσότερο να έχει διαμορφωμένα τα όριά της.

Αν όμως εξαντληθεί ο χρόνος της και αν αυτή πάει πολύ μακριά, ακουμπά τα όρια της δειλίας. Δεν θα ήθελα όμως να πιστέψω ότι μπορεί να εκτραπεί και στα σκοτεινά μέρη της συναλλαγής.

Σε πολλές των περιπτώσεων όμως και η ανοχή είναι συνώνυμη του συμβιβασμού ή της  αδιαφορίας. 

Αυτή η ανοχή όμως είναι ένοχη. Και αυτό γιατί κάθε πράξη ή απραξία καταλήγει σε αποτέλεσμα.

Στην περίπτωση αυτή το θράσος με την ανοχή αποθρασύνεται και τότε γίνεται αυτό που λέγεται και είναι παρανομία.

Τότε είναι που οι συνδικαλιστικοί και οι ελεγκτικοί φορείς πρέπει να δράσουν και να απαιτήσουν από το κράτος να παρέμβει.

Αυτό όμως όταν δε γίνεται ή όταν δεν εισακούονται, τότε το κράτος αποδεικνύεται αδύναμο, αν όχι ανύπαρκτο, για  να προστατεύσει τα συμφέροντα του Δημοσίου, τους υπαλλήλους,  και τότε ο φόβος και η ανασφάλεια εδραιώνονται, αφού το εργασιακό αντικείμενο εκχωρείται και μάλιστα παρανόμως. Τότε είναι που η κλεψύδρα του χρόνου του εργασιακού μέλλοντος αρχίζει να κυλά.  

Ως άνθρωποι είμαστε πλασμένοι για να αντέχουμε και αντέχουμε πολλά. Από την άλλη η αντίσταση στη φθορά και την αλλοτρίωση, το σθένος της αντιμετώπισης αντίξοων καταστάσεων και η καρτερία, προσδίδουν στην ανοχή μια βαρύτητα και μια διαχρονικά ευρύτατη παρουσία στην ζωή του ανθρώπου.

Η πραγματικότητα σήμερα προκαλεί με ποικίλους τρόπους την αντοχή μας και μάλιστα καίρια, γιατί έρχεται ως ώριμο έργο, έτοιμο να επιδράσει και να μας επηρεάσει και που πολλές φορές δείχνει να έχει χάσει το όριο της ανοχής και να πιέζει σχεδόν αφόρητα το ζήτημα της αντοχής.

Πολλά πράγματα ενώ είναι αποσαφηνισμένα και πλήρως οριοθετημένα εν τούτοις κάποιοι εντέχνως προσπαθούν να τα παρουσιάσουν διαφορετικά, δημιουργώντας έτσι ανεξήγητη αναστάτωση, αλλά και τετελεσμένα γεγονότα.

Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν στο όνομα της οικονομικής ανέχειας της Υπηρεσίας μας, η οποία όμως είναι αποτέλεσμα λαθεμένων πράξεων, να ενδίδουν στις όποιες παράνομες αξιώσεις ενός ανθρώπου που δείχνει να μην νοιάζεται για το κατρακύλισμα της Υπηρεσίας μας.

Είναι πλέον γεγονός ότι δεν ιδρώνει κανενός το αυτί για θέματα και ζητήματα που άπτονται της ασφάλειας των εγκαταστάσεων και της αποτελεσματικής λειτουργίας της υπηρεσίας, που είναι αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη της Υπηρεσίας μας. Η Υπηρεσία μας δεν είναι δομημένη να λειτουργεί με χρήση αυτόματου πιλότου ή με την βοήθεια πάντα του μεγαλοδύναμου. Η εξασφάλιση των ελάχιστων πιστώσεων για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της είναι η πρώτη προτεραιότητα που πρέπει να απασχοληθεί όλους αυτούς που κρατούν το πηδάλιό της.

Η μέθοδος της ζητιανιάς ή της  εκχώρησης αρμοδιοτήτων, είναι πράξεις ποινικά κολάσιμες και πρέπει αυτοί που τις προτείνουν αλλά και αυτοί που δέχονται να τις υλοποιήσουν να γνωρίζουν ότι αναλαμβάνουν ευθύνες πέρα από το υπερεσιακό τους μπόι και τα καθήκοντά τους.

Οι «λύσεις» που βρίσκουν είναι βλαπτικές και ζημιογόνες για την Υπηρεσία και το Δημόσιο. Χωρίς δημιουργική σκέψη, χωρίς συναδελφική αλληλεγγηύη, με αυξημένα τα αισθητήρια της πονηριάς και της δόλιας συμπεριφοράς καταλήγουν σε αβάσιμα συμπεράσματα που είναι εκτός πραγματικότητας και χωρίς ενδεχομένως να το συνειδητοποιούν εκχωρούν αρμοδιότητες που ανήκουν στην ΥΠΑ στον παραχωρησιούχο.

Με έντεχνο τρόπο προσπαθούν να συρρικνώσουν την Υπηρεσία μεταβιβάζοντας εμμέσως με το έτσι θέλω και παρανόμως την αρμοδιότητα της τεχνικής υποστήριξης της αεροναυτιλίας στον παραχωρησιούχο στα 14 αεροδρόμια.

Θέλουν να πιστεύουν ότι όταν όποιος  δείχνει ανοχή, διαθέτει  απεριόριστη ανεκτικότητα.

Με την στάση τους και την εν γένει πρακτική τους δείχνουν να μην γνωρίζουν ότι  η ανοχή φτάνει στα όριά της,  και  τότε ακούγεται, ήδη αρχίζει να εκδηλώνεται, το «φτάνει πια δεν το ανεχόμαστε άλλο, ή το  «φτάνει πια δεν αντέχουμε άλλο. Τότε είναι που συναντιούνται η ανοχή και η αντοχή.  Η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια  που ενίοτε εξαντλούνται,  γιατί εξαντλείται η υπομονή που απαιτείται και στις δυο περιπτώσεις.

Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή που πρέπει να γίνει η πιστή εφαρμογή της ανοχής, ανοχής με τη βολταιρική έν­νοια. Και αυτό σημαίνει στάση δυναμική και δεκτική ταυτόχρονα, στάση που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε συνειδητοποιημένο και  ώριμα σκεπτόμενο κοινωνικοποιημένο άνθρωπο.

Γνωρίζουν, θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι ανεκτικοί δεν σπαταλούν τις λέξεις για να δείξουν την αξία τους, την ευαισθησία τους, τη δύναμή τους.

Γνωρίζουν επίσης ότι οι υπομονετικοί άνθρωποι δεν είναι βλάκες. Δεν υστερούν σε εξυπνάδα, πονηριά κι ευθύτητα. Δεν ξεγελιούνται με ταξίματα και υποσχέσεις που πίσω τους έχουν ουρές και σέρνουν υποχρεώσεις και ιδίως ομηρία και ανασφάλεια. Ζυγίζουν τα λόγια τους κι όταν αναγκαστούν να τα πούν θα έχει εξαντληθεί κάθε ίχνος υπομονής.

Η λελογισμένη ανοχή, είναι πράγματι ένα από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατικής συμπεριφοράς, αναγκαία στην κοινωνία.  

Εξυπακούεται βέβαια πως μια τέτοια δυναμική ανοχή, για να γίνει βάλσαμο κάθε κοινωνικής πληγής, πρέπει να είναι αμοιβαία. Χωρίς το στοιχείο της αμοιβαιότητας, η ανοχή γίνεται δραματικό θεατρικό έργο με δύο πρόσωπα, που το ένα παίζει το ρόλο του θύτη και τ' άλλο το ρόλο του θύματος.

H αντοχή πάλι, σωματική και ψυχική, είναι δώρα στον άνθρωπο για να αντεπεξέλθει στα δύσκολα.  Όμως και η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια που όταν  προκαλούνται ή γίνεται υπέρβασή τους, τότε  αναγκαστικά ακολουθούν οι συνέπειες, τότε είναι που η λογική και το αίσθημα ευθύνης  επικρατεί και κυριαρχεί όλους μας κι αυτό γιατί δεν πρέπει να καταλήξει σε ενοχή και σε συνενοχή.